Soms gebeurt er iets wat zó tegen je gevoel ingaat, dat je eigenlijk maar één ding kunt doen: een duidelijke grens trekken.
Dat deed ik deze week.
Ik had net een contract getekend met een makelaar. Alles leek rond, maar nog geen dag later gebeurde er iets wat totaal niet klopte. Er werden afspraken veranderd, er werden dingen gezegd die niet waren besproken, en er werd ook nog eens gezegd dat we dat samen hadden besloten. Mijn eerste reactie? WTF, hebben we in hetzelfde gesprek gezeten? Het leek wel alsof nu, net nu het contract getekend was, er opeens allemaal andere dingen waren afgesproken. Misschien hoorde dit erbij. Misschien moest ik me niet zo aanstellen. Misschien moest ik het gewoon accepteren.
Maar mijn gevoel zei iets anders.
Ik merkte het direct in mijn lijf. Een knoop in mijn maag, spanning op mijn borst. En ik weet uit ervaring: als je lichaam zó duidelijk reageert, is dat niet zomaar. Het voelde zo niet goed, terwijl het hele verkooptraject nog moest beginnen.
Jaren geleden had ik dit genegeerd. Had ik me aangepast, water bij de wijn gedaan, geprobeerd om ‘redelijk’ te zijn. Ik had anderen tevreden gehouden – en mezelf vergeten. Maar deze keer deed ik het anders.
Ik trok een grens. Ik schreef een brief om het contract te annuleren. Duidelijk, feitelijk, zonder twijfel, zonder verwijten. En ja, dat voelde even spannend. Want wat als ze moeilijk zouden doen? Wat als het contract toch niet ontbonden kon worden? Wat als die makelaar boos zou worden? Wat als ik spijt zou krijgen?
Maar weet je wat er gebeurde? Binnen 24 uur had ik een nieuwe afspraak bij een andere partij. Het verschil was direct voelbaar: betere voorwaarden, duidelijke communicatie en vooral – rust in mijn lijf. Geen spanning meer. Geen twijfel. Het klópte gewoon.
Waarom blijven we zo vaak hangen in wat niet goed voelt?
We kennen allemaal die situaties waarin we eigenlijk willen afhaken, maar tóch doorgaan:
🔸 Omdat we bang zijn om iemand teleur te stellen.
🔸 Omdat we denken dat we ‘moeilijk’ doen.
🔸 Omdat we hopen dat het vanzelf beter wordt.
Maar waarom doen we dit eigenlijk?
Het is vaak aangeleerd gedrag. Van jongs af aan leren we om anderen te pleasen, om niet lastig te zijn of om niet op de hak te nemen wat voor anderen belangrijk is. We worden vaak geconditioneerd om te denken dat we altijd maar door moeten gaan, om “sterk” te zijn, om onze eigen behoeften opzij te zetten. Het is een overlevingsstrategie die je hebt ontwikkeld door de jaren heen. Helaas zijn deze gewoonten vaak zo diepgeworteld dat ze ons niet meer dienen.
Dit mechanisme is wat je vaak terugziet bij vrouwen die altijd maar aanstaan en doorgaan, die altijd weer aan die verwachtingen voldoen. De vrouw die de hele wereld probeert te redden, maar zichzelf vergeet.
We twijfelen, piekeren en rationaliseren, terwijl ons lijf allang weet wat goed voor ons is. Het fluistert eerst. Een knagend gevoel. Vermoeidheid. Slecht slapen. Maar als je dat blijft negeren, gaat het harder schreeuwen: hoofdpijn, hartkloppingen, paniek. Tot je lichaam je dwingt om stil te staan.
Je mag een keuze spannend vinden – maar geen maagzweer krijgen
Ik zeg altijd tegen mijn klanten: Je mag best een beetje buikpijn hebben over een keuze, zolang het maar geen maagzweer wordt.
Dat is het moment waarop je lichaam je niet langer laat negeren. Als je blijft doorgaan zonder naar je gevoel te luisteren, zonder grenzen te stellen, wordt de prijs uiteindelijk steeds hoger. En die prijs is je gezondheid, je energie, je mentale balans. Dat is de maagzweer die je liever wilt voorkomen.
Durf jij te luisteren?
🔸 Hoe vaak blijf jij ergens in hangen terwijl je voelt dat het niet klopt?
🔸 Hoe vaak slik je je gevoel in omdat je niet lastig wilt zijn?
🔸 Hoe vaak stel je een keuze uit, terwijl je diep vanbinnen al weet wat je moet doen?
Als je jezelf herkent in deze vragen, is het tijd om je gevoel weer serieus te nemen.
Je hoeft dit niet alleen te doen. Dit is precies waar ik vrouwen bij help: luisteren naar hun lijf, grenzen stellen zonder schuldgevoel en weer ontspannen in het leven staan. Ik begeleid vrouwen die altijd maar doorgaan, altijd maar aan staan, zich aanpassen en zichzelf vergeten. Maar ook vrouwen die klaar zijn om het anders te doen. Ze willen leren om voor zichzelf te kiezen, zonder angst of schuldgevoel. Het is mogelijk.
💛 Voel jij dat ook? Dat je lichaam schreeuwt om rust, maar je niet weet hoe?
Stuur me een berichtje, dan kijk ik graag met je mee.
